Ik ben Kelly Schijvens, geboren in 1979 te Tilburg.

Als kind was ik een dromer, school vond ik eigenlijk maar ingewikkeld. Concentreren was vaak moeilijk, omdat ik altijd moe was. Dit kwam doordat ik in de avond niet naar bed durfde, bang voor wat de nacht weer zou brengen. Vaak schrok ik wakker uit de vreselijkste nachtmerries of door aanwezigheid van spirits op mijn kamer. Steevast was de boodschap van mijn ouders, 'Je hoeft niet bang te zijn', 'Dit bestaat niet', 'Het is maar een droom', 'het is niet echt', et cetera. Goed bedoeld natuurlijk, maar mede daardoor ben ik heel ver verwijderd geraakt van het vertrouwen in mijzelf en in de pubertijd had ik inmiddels een enorme faalangst ontwikkeld. Op de middelbare school had ik een leuke groep vrienden en een mentor die in mij geloofde. Daar kwam ik erachter dat ik misschien toch wel wat in mijn mars had en dat maakte me nieuwsgierig naar meer.

Op mijn 19e, vlak voordat ik aan mijn opleiding tot operatie assistente zou beginnen, overleed mijn vader. De volgende jaren waren loodzwaar! Het huishouden kwam op mijn schouders terecht, daarnaast werkte ik fulltime op de OK en in de avonduren moest ik studeren. Wat me op de been hield was mijn werk, wat vond ik het gaaf om elke dag weer bij ingrepen te mogen assisteren met als doel om mensen te helen.
Die opleiding heb ik volbracht, met aan het eind een mooi papiertje op zak, een gave baan, een flinke depressie en totaal geen levenslust meer.  

Diverse hulpverleners kwamen in beeld en verdwenen ook weer even snel. Ik was mezelf volledig kwijt, maar voelde nog wel feilloos aan dat ik niet op mijn plek was bij (uiteraard) intelligente psychologen, die vanuit boekenwijsheid handelden...zij raakten geen van allen de kern.  Gelukkig had ik destijds een heel betrokken manager, die geregeld in mijn plaats zat te huilen om mijn verhaal. Hij stuurde mij naar een psycholoog die anders te werk ging en daar werd ik voor het eerst in mijn leven écht gezien! Ik ben hen beiden tot op de dag van vandaag nog dankbaar. 

Na wat omzwervingen kwam ik voor de liefde in Hoevelaken wonen. Het leven leek me toe te lachen, al waren er altijd wel gebeurtenissen die ervoor zorgden dat ik oude stukken in mezelf aan mocht kijken. Mijn beleving van spiritualiteit was in die jaren redelijk rustig, totdat ik zwanger raakte. Alle kanalen stonden weer wagenwijd open en wat was ik daar bang voor! Maar als ik een kind op de wereld ging zetten, zou het zeer waarschijnlijk ook met een gave geboren worden. En hoe geloofwaardig zou ik zijn als ik haar zou leren dat angst voor het ongeziene niet nodig was, als ik daar zelf wel last van had?! Vanaf toen nam mijn zoektocht naar spirituele ontwikkeling een duikvlucht.

Op een dag, tijdens een gong- en klankschalen healing bij de kundalini yoga, raakte ik in een trance. Dit is de meest liefdevolle ervaring van mijn leven geweest, hier werd ik welkom thuis geheten door mijn spirit family. Zo'n warm en welkom gevoel had ik nog nooit ervaren en sinds dat moment wist ik dat het sjamanisme mijn pad was. Vlak daarna ontmoette ik een sjamaan waar ik een aantal jaren in de leer ben geweest. Bij haar heb ik geleerd om van mijn gave mijn kracht te maken.

In dezelfde periode kwam ik door een ernstig ongeluk in een langdurig revalidatie-traject terecht en raakte ik uiteindelijk mijn baan kwijt. Ik leverde een groot stuk van mijn vitaliteit in, maar ook was mijn zelfstandigheid en gevoel van eigenwaarde aangetast. 
Werken en sporten lukte niet meer, sociale activiteiten werden een straf voor me. Wéér moest ik mezelf opnieuw leren kennen en op zoek naar zingeving in mijn leven. 
Ik kon me er niet bij neerleggen dat ik mijn fysieke klachten maar moest accepteren. De reguliere geneeskunde heeft me wel geholpen, maar tot op een zeker niveau. Er moest toch zeker meer mogelijk zijn in mijn herstelproces?! Door mijn eigen zoektocht naar heling kwam er veel nieuwe kennis op mijn pad en daarmee ook het inzicht dat er vaak te eenzijdig naar problematiek werd gekeken. 

Ben ik nu volledig genezen? Ben ik weer de oude? Nee!

Allereerst beschouw ik mezelf niet als ziek of beperkt en ten tweede wil ik niet meer de oude worden, omdat mijn nieuwere versie inmiddels veel meer van het leven kan genieten.

Ik kijk graag naar de mogelijkheden die er nog wel zijn en zie hier mijn praktijk. Een praktijk waar ik nog steeds met heling bezig ben, maar nu met oog voor de hele mens.

Wat ik nu kan omarmen als mijn gave, is heel lang mijn grootste angst geweest.

Van hart tot hart ♥

Liefs, Kelly